XII. Pakowanie przeszłości

„W życiu po to tracimy pewne rzeczy, byśmy za jakiś czas mogli sięgnąć po następne. Na starym fundamencie nie powinno się budować nowego domu. [3]”

[Beautiful South – „A Little Time”]

1 grudzień 2011 r.

            Dominika, ze spokojem pakowała rzeczy Pawła do dwóch walizek. Nie zamierzała dłużej ciągnąć tego związku. Jeśli rodzina nie planowała tego akceptować to jej nie pozostawało nic innego jak tylko przeczekać ich sprzeciw i skupić się na sobie. Była pewna, że jeszcze narzeczony ją zdradza. Od kilku dni wiecznie chodził zamyślony, a ona nie potrzebowała szukać dowodów głęboko. Na kołnierzu koszuli znalazła ślady czerwonej szminki, której ona nigdy nie miała, bo do niej nie pasowała. Na dodatek nie przypominała sobie kiedy Paweł kupił sobie to ubranie, więc wnioskowała, że to musiała mu podarować jego kochanka. Jedna z walizek była jej, ale doszła do wniosku, że też może podarować coś Pawłowi, więc czemu to nie mogła być porządna walizka, którą wykonywano na jej specjalne zamówienie?

Zabawne jak szybko mleko kwaśnieje

Nieprawdaż, nieprawdaż

Twoja twarz wyglądała tak kilka godzin

Nieprawdaż, nieprawdaż

Obietnice, obietnice obrócone w pył

Dzwony weselne pordzewiały

Zaufanie w nieufność [1]

            Rozmowa z Patrykiem wiele jej dała. Może i zachowywała się mało racjonalnie, bo ganiała za nim jak jakiś szczeniak, ale czuła, że ten mężczyzna jest tego wart. Dał jej jasno do zrozumienia, że dopóki jest z innym mężczyzną to on nie będzie się w coś takiego angażował. Rozumiała i szanowała to. Jednak jeśli chciała żeby traktował ją poważnie to musiała uporządkować swoje życie w przeciągu kilku dni, które pozostały jej do jego przyjazdu. Krokiem pierwszym było spakowanie rzeczy Pawła. Mieszkanie było jej, więc miała prawo go z niego wyprowadzić. A gdzie on się potem podzieje to nie była zupełnie jej sprawa. Nie interesowało ją to. Decyzję podjęła i żałowała tylko, że tak późno i dała mu drugą szansę w tym całym ich niby związku.

Wierność jest tą wartością, która odróżnia prawdziwych mężczyzn od frajerów. Facet, który zdradza swoją kobietę, jest maksymalnym frajerem! [2]

            Miała wrażenie, że dopiero teraz do tego dojrzała żeby w końcu zrozumieć że nie każdy mężczyzna jest w stanie zmienić się dla ukochanej kobiety. Owszem zdarzały się takie przypadki, ale Paweł do nich nie należał. Zawsze był wolnym strzelcem, którego ciężko było utrzymać w jednym miejscu. Próbowała, ale widocznie brakowało jej tego czegoś co byłoby w stanie to zrobić. Początkowo jak go pakowała towarzyszył jej okropny gniew. Miała ochotę pociąć wszystkiego jego ciuchy za zmarnowanie jej sześciu lat życia. Jednak po kilku dłuższych chwilach doszła do wniosku, że przecież gdyby nie ten cały felerny związek pewnie nigdy jej sprawy z Patrykiem tak by się nie ułożyły. Wszystko działo się po coś, z jakiejś przyczyny i dla jakiegoś skutku. Nigdy w to nie wątpiła i w końcu znalazła namacalne potwierdzenie tego.

            Pakowała kosmetyczkę Pawła, gdy wszedł on do mieszkania. Musiał się kolanem uderzyć o jedną z dwóch walizek, które stały w kuchni tuż przy wejściu. Zaklął kilka jak szewc i zaczął wołać blondynkę, która nieśpiesznie wyszła z łazienki.

            - Dominika, o co chodzi? Co to za walizka? – Rozcierał sobie obolałe miejsce i krzywił się.

            -To są twoje walizki. Wyprowadzasz się. – Poinformowała go najbardziej urzędowym głosem na jaki była w stanie się zebrać. Trochę cierpiała, bo przecież te wszystkie lata związku nie zawsze były takie złe.

            - Co ci znowu odbiło?

            - Mnie? Nic. Znalazłam ślady szminki na koszuli, więc wyręczyłam cię i spakowałam. Mam nadzieję, że kochanka nie ma tylko męża i będziesz mógł u niej zamieszkać.

            - Dominika, to pewnie była twoja szminka, a ty robisz z tego jakąś aferę. Opanuj się.

            - Ja nie mam i nigdy nie miałam krwistoczerwonej pomadki, rozumiesz?

            - Domi, to był ostatni skok w bok. – Postanowił zmienić strategię i przyznać się do zdrady. Miał nadzieję, że to przekona Jakubczak. Jednak wystarczyło jedno spojrzenie w jej niebieskie tęczówki by zrozumiał, że nie miał najmniejszych szans z jej przekonaniem.

            - Szerokiej drogi – dodała Dominika, gdy brał walizki. – Pierścionek masz w którejś z nich. Nie pojawiaj się więcej w moim życiu. I najlepiej trzymaj się ode mnie z daleka.

            - Domi…

            - Cześć! – zatrzasnęła za nim drzwi, a po chwili się uśmiechnęła, bo wbrew pozorom zamykanie pewnych rozdziałów nie zawsze, jest takie trudne jak się wydaje.

Miałam trochę czasu

By to przemyśleć

Miałam trochę miejsca

By to dopracować

Znalazłam trochę odwagi

By to zakończyć [1]

****

 [Bryan Adams – „(Everything I do) I do it for you]

6 grudzień 2011 r.

            Anna, sprawdzała właśnie kserówki, które jej podopieczni wypełniali na zajęciach w ramach małej powtórki materiału przed testem w przyszłym tygodniu. Nie zwracała uwagi na godzinę, którą wszywała tarcza jej elektrycznego zegara. Miała przed sobą jeszcze trochę pracy, a uczniom obiecała, że wszystko dostaną jeszcze przed sprawdzianem. Okazało się, że jako pedagog odnosiła ogromny sukces. Podchodziła do uczniów swobodnie i na luzie, ale wymagała od nich pewnego rodzaju szacunku. Mogli czasem pożartować na lekcjach czy też porozmawiać na wiele tematów, ale gdy przychodził czas nauki nie było sensu tego przeciągać. Przekazywała wiedzę w sposób jasny i prosty. Prowadziła również kółko z francuskiego po zajęciach w czwartki, na których pomagała uczniom, którzy nie zawsze wszystko rozumieli na lekcjach. Czuła, że w końcu odnalazła swoje miejsce na ziemi. Zaczynała być spełniona pod wieloma względami. Jednak przede wszystkim odnajdywała równowagę psychiczną i zaczynała wierzyć, że gdzieś na świecie istnieje jej druga połówka i możliwe, że już ją znalazła. Dla wielu zbyt szybko pogodziła się z rozpadem swojego małżeństwa. Jednak czy było sens ratować coś co z każdym rokiem miało zmieniać miejsce zamieszkania i utrudniać jej jakąkolwiek egzystencję? Nie takiego życia chciała. Bartman był pierwszą i wielką miłością i pewnie gdyby tylko wtedy wyraził jakąkolwiek chęć naprawy wszystko poszłoby inaczej, ale on jeśli już coś próbował to dopiero gdy pokazała mu pozew rozwodowy, a potem już nie chciała go słuchać. Wierzyła, że i on w końcu ułoży sobie życie z kobietą, która go zrozumie i będzie go wspierała we wszystkim.

W życiu po to tracimy pewne rzeczy, byśmy za jakiś czas mogli sięgnąć po następne. Na starym fundamencie nie powinno się budować nowego domu. [3]

            Już wiedziała, że to nie jest ona i nie jej mężczyzna życia. Odłożyła ostatnią kartkę na stos innych, którym już poświęciła odpowiednio dużo uwagi i stwierdziła, że najwyższy czas położyć się w końcu spać. Spojrzała na telefon i wyświetlacz wskazywał, że za kilka minut wybije północ. Zgasiła światło w pokoju dziennym i skierowała kroki do sypialni, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Przestraszyła się, bo zupełnie nie spodziewała się gości, a już zwłaszcza nie o tej porze. Niepewnym krokiem podeszła do drzwi, ale bała się podjąć jakąkolwiek decyzję. Co za wariat może ją nachodzić o północy? Stojąc w przedpokoju czekała i liczyła, że może ten ktoś sobie pójdzie. Jednak pukanie ponowiło się tym razem mocniej i bardziej zdecydowanie. Anka przekonała się, że ten ktoś raczej nie planuje ustąpić, więc podeszła bliżej. Miała już spojrzeć przez judasza, gdy usłyszała dobrze jej znany głos.

            - Ania, to ja. Antonin. – Na sam dźwięk jego głosu zaczęły trząść się jej ręce. Szybko otworzyła zamek i rzuciła mu się na szyje. Nie planowała takiej reakcji, a nie przynajmniej po tym co jej powiedział przed wyjazdem. Jednak stęskniła się i najbardziej w świecie chciała go po prostu już przytulić. On również przytulił ją mocno do siebie. Jej włosy przyjemnie łaskotały jego podbródek, a drobne ciało idealnie dopasowało się do jego. – Wchodzimy do środka, nie będziemy tak stać na zimnie. – Wprowadził ją do środka.

            - Co ty tu robisz? – spytała, gdy zapalała światło w kuchni by zrobić mu herbaty.

            - Wróciłem z Japonii i postanowiłem przyjechać prosto do ciebie czym nie źle rozsierdziłem Gladyra – zaśmiał się szczerze, a ona delikatnie się uśmiechnęła. Było jej trochę głupio za to jak się na niego rzuciła. Przecież nie wyjaśnili sobie niczego. – Mieszkasz zdecydowanie dalej niż ja, a on nas dziś odebrał z Warszawy i takie tam. Dziękuję – uśmiechnął się do niej gdy postawiła na stole przed nim herbatę.

            - Jak się czujesz? – spytała i było to pierwsze zdanie, które przyszło jej do głowy.

            - Jestem trochę zmęczony, ale myślę, że wszystko będzie dobrze. Zresztą to nie pierwszy tak intensywny turniej  dla mnie. tęskniłem za tobą – ujął jej dłoń w swoją i przyłożył do ust. – Po twojej reakcji gdy mnie zobaczyłaś, wnioskuję, że też nie mogłaś się doczekać mojego powrotu. – Jej blade policzki natychmiast przybrały barwę róży, a ona sama próbowała ukryć się za zasłoną włosów.

            - Wykorzystujesz moje słabości – zarzuciła mu.

            - Po prostu nie wiem jak bardzo jesteś na mnie zła za te wszystkie wydarzenia przed wyjazdem.

            - Na początku byłam wściekła jak osa. Jednak zrozumiałam, że jej odwiedziny mogły cię rozsierdzić. Sama wiele razy tak reagowałam na wszelkie niezapowiedziane wizyty byłego męża.

            - Tak. Twój mąż ma temperament – zgodził się z nią Francuz.

            - Co masz na myśli? – zmarszczyła czoło ze zdziwienia.

            - Mieliśmy małe spięcie na jednym z hotelowych korytarzy. To jednak nie ważne. Chcę być wiedziała, że po prostu  nie ma nikogo oprócz ciebie. I żadne pojawienie się Lorie tego nie zmieni, ani nie odstraszy mnie twój były mąż. Chcę byśmy byli razem i tyle, bez naszych przeszłości.

            - Zgoda. Mam nadzieję, że się tylko nie pobiliście ze Zbyszkiem – Anna szybko podeszła do Francuza i usiadła mu na kolanach, a jego dłonie automatycznie powędrowały na jej talię.

            - Nie. Koledzy z kadry Polski szybko zareagowali. Muszę za chwilę wracać do siebie.

            - Zostań – zaproponowała.

            - Mogę? – nie krył swojego zdziwienia jej propozycją.

            Pokiwała głową na znak zgody. Pocałował ją. Powoli, bez jakiegokolwiek pośpiechu. Oddawała każdy jego pocałunek. Gładził przez koszulkę jej plecy i palcami kreślił linie wzdłuż kręgosłupa. Czuła się szczęśliwa, a przede wszystkim czuła, że żyje. Bała się trochę tego związku, ale była na niego jednocześnie gotowa. Z jego oczu biła szczerość i chęć stworzenia czegoś poważnego. Pozwoliła zanieść się do łóżka, gdzie po prostu leżeli przytuleni do siebie.

W tej chwili wszystko przestało mieć dla niej znaczenie. Smutna przeszłość odeszła jak zbyt sroga zima. Teraz w sercu znów miała lato, które łaskotało ją ciepłym wiatrem, pozostawiając na jej skórze zapach kwiatów. [3]

_________________________

[1] Beautiful South - A Little Time

[2] Krzysztof Król

[3] Dorota Gąsiorowska
__________________________
Jeszcze tylko trzy :) 
Nawet nie wiecie ile radości dały mi Wasze pozytywne komentarze.
Przy okazji zapraszam tu:

WYBÓR SERCA