XI. Mężczyźni

„Dlatego coraz trudniej jest mi pozwolić Ci odejść [2]”

[Nickleback – „Trying Not To Love You”]

30 listopada 2011 r. Japonia

            Antonin przemierzał właśnie hotelowe korytarze, by po kolacji w spokoju położyć w łóżku. Potrzebował odpoczynku. Owszem był sportowcem, ale również człowiekiem, który odczuwał zmęczenie i inne potrzeby. Puchar Świata był zdecydowanie najtrudniejszym turniejem, jaki siatkarz mógł rozegrać w swoim życiu. Kilkanaście spotkań w ciągu tak krótkiego czasu musiało się odbić na zdrowiu i kondycji zawodników. Mimo sprawnej i często skutecznej pomocy fizjoterapeutów nie wszystkim udawało się być przez cały czas w najwyższej formie. Trójkolorowi już dawno przestali mieć szanse na zdobycie kwalifikacji olimpijskiej, dlatego Antonin z niecierpliwością odliczał dni dzielącego do powrotu do Polski. Chciał jak najszybciej porozmawiać z Anią i wyjaśnić jej to, że jest dla niego najważniejszą osobą w życiu. I chociaż po tym co mu zrobiła Lorie nie sądził, że jeszcze kiedykolwiek poczuje coś podobnego do jakiejkolwiek kobiety to jednak stało się i zwariował na jej punkcie. Była taka delikatna i krucha. Obawiała się jego najmniejszego gestu. I chociaż znał historię jej życia – trochę dzięki jej opowieściom, a trochę dzięki dobrodziejstwu Internetu, w którym znalazł wiele artykułów na temat jej rozwodu. W końcu Bartman był osoba w jakimś stopniu publiczną i jego życiem interesowały się kolorowe media. Cóż większość tych rzeczy była jednak w języku polskim i musiał posługiwać się translatorem internetowym, który pozostawiał wiele do życzenia, jednak co najważniejsze zrozumiał. Nie zdradzał ją, nie bił, nie niszczył psychicznie. Wyglądało na to, że ich miłość po prostu wygasła, a on nie mógł się z tym pogodzić. Widział jego zachowanie podczas pierwszego meczu ligowego. Nie mógł odpuścić. Nie mógł się pogodzić z tym, że jego kobieta układa sobie życie bez niego.

            Rouzier, który podczas Pucharu Świat dość często widywał Zbyszka, chociaż mecz Polska – Francja, już dawno przeszedł do historii, a górą w tym pojedynku byli reprezentanci kraju znad Wisły, to Francuz czuł na sobie wściekłe spojrzenie Polaka. Po prostu nie wchodził mu w drogę. Nie zamierzał wywoływać awantur. Chciał po prostu w spokoju i bez zbędnych napięć dotrwać do końca i wrócić do Polski, do Ani. Na samą myśl o brunetce uśmiechnął się. Nie mógł do niej dzwonić zbyt często. Wystarczały im krótkie maile które pisali do siebie codziennie i Anotnin zauważył sporą zmianę w sposobie pisania rozwódki. Stał się swobodny i często opowiadała jak minął jej dzień. Cieszył się z tego, bo do tego momentu miał wrażenie, że to on opowiada tylko o sobie, a ona cierpliwie słucha. Gdy się otworzyła poczuł, że jest dla nich nadzieja i zamierzał ją wykorzystać.

...walka o Ciebie będzie treścią mego życia! Jesteś moją nadzieją. Utracić Ciebie, to utracić nadzieję. [1]

            Idąc korytarzami hotelu w Tokio zauważył, że znad przeciwka zmierza były mąż  Anki. Francuz westchnął cicho i spokojnie próbował wyminąć mężczyznę, ale zderzyli się barkami. Z czyjej winy to nie warto dochodzić.

            - Uważaj jak chodzisz – warknął Bartman i obrzucił atakującego pogardliwym spojrzeniem.

            - Vice versa – Francuz odpowiedział i ruszył dalej.

            - Myślisz, że będzie ciebie chciała?

            - To chyba nie twój interes – warknął Antonin. – Zajmij się lepiej graniem. W końcu tylko to jest dla ciebie ważne. Nie tak mówiłeś w wywiadach? – Francuz nie pozostawał mu dłużny.

            - Owszem mój, bo spotykasz się z moją żoną…

Ponieważ starając się Ciebie nie kochać

Tylko bardziej się pogrążam

Staranie się by Cię nie potrzebować

Rozrywa mnie na strzępy

Nie widzę światełka w tunelu [2]

            - … byłą żoną. Rozwód już macie. Może zamiast białka, lecytynę? – zasugerował Rouzier. Na te słowa Bartman zacisnął dłonie w pięści.

            - Nie sądź, że coś z nią zbudujesz… Ona jeszcze nie wie, że wrócimy do siebie. Nie poddaje się tak łatwo.

            - Uwierz mi, że nie poświęcę jej dla siatkówki. Zawsze będzie dla mnie ważniejsza. Nie bój się, zaopiekuje się nią. – Rouzier poklepał Zbyszka po ramieniu i chciał się odwrócić i udać w swoją stronę, ale Polak go popchnął i przycisnął do ściany.

            - Wróci do mnie, bo… - Zbyszek nie skończył, bo nagle pojawili się koledzy z jego drużyny – Ignaczak i Możdżonek i odciągnęli go od Francuza.

            - Koguciki, trzeba było się, bić, ale na boisku i to sportowo, a nie w hotelu – powiedział Igła.

            - Lepiej go pilnujcie, bo jeszcze wam narobi więcej szkody niż pożytku – skomentował całe zajście Rouzier i odszedł do windy.

            - Zibi, zwariowałeś? Co w ciebie wstąpiło? – Krzysiek, próbował doprowadzić do pionu kolegę, ale już po polsku czego Francuz nie mógł zrozumieć.

I ten rodzaj bólu

Tylko czas może uleczyć

Dlatego coraz trudniej jest mi pozwolić Ci odejść

Nie mogę nic zrobić

Bez myślenia o Tobie

Dlatego coraz trudniej jest mi pozwolić Ci odejść [2]

***

[Rufus Wainwright – „ Hallelujah”]

            Patryk, usiadł na łóżku. Nie wiedział co ma zrobić. Doszły go słuchy, że jest poszukiwany przez pewną uroczą blondynkę o oczach w kolorze nieba. Dominika… Nie mógł ukrywać, że jest mu obojętna, bo nie była. Lubił ją i dobrze czuł się w jej towarzystwie, ale nie sprawdzał tego do niczego więcej. Przecież miała narzeczonego, więc w żadnym wypadku romans nie wchodził w grę. Nie interesowały go jakieś skomplikowane relacje z kobietami. Jeśli już to szukał po prostu normalnej i zwykłej dziewczyny, która rozumiałaby jego pracę i traktowała go tak jak każdego faceta. Bez żadnych zachwytów czy też bycia z nim dla prestiżu. Chciał tylko normalności. Zauważył, że większość jego kolegów tego chciała. Szukali dziewczyn, które były szarymi myszkami, które umiały zbudować ognisko domowe pełne miłości i zrozumienia. Dom, w którym siatkówka byłaby zwykłym sporem, a nie całym jego życiem.

            Wziął do reki telefon i długo zastanawiał się czy zadzwonić do niebieskookiej. Przecież mogła być w pracy lub też na jakimś spotkaniu ze swoim przyszłym mężem. Puchar Świata i powołanie do reprezentacji przyszło w najlepszym z możliwych momentów. Mógł nabrać do tego dystansu i zastanowić się czego chce. Przecież od dawna nie był z kobietą. Nie wiedział czy będzie umiał być z kimkolwiek. Nie chciał też nie potrzebnie mącić jej w głowie. Jednak sam fakt, że go szukała o czymś świadczył. Owszem nie odbierał telefonów, ale chciał jak najbardziej profesjonalnie wykonywać swoje obowiązki w kadrze. Nie był już jednym  z tych najlepszych środkowych, które znała polska kadra. On również miał swoje problemy z formą, która uciekała mu co chwilę i czasami tylko rzutem na taśmę łapał się do szerokiej kadry, by potem wyskoczyć z niej z hukiem. Był sportowcem i oprócz stabilizacji w życiu rodzinnym potrzebował również sukcesów, bo to one budowały.

Sukces zawsze przynosi uczucie osamotnienia. To prawda. Ludzie myślą, że jesteś szczęśliwy, że masz wszystko. Myślą, że możesz pojechać, gdzie chcesz i robić to, na co masz ochotę, ale w tym tkwi sedno sprawy. Człowiek tęskni za czymś co miałoby prawdziwą wartość. [3]

            W pokoju był sam. Ruciak wyszedł gdzieś z resztą kolegów by pozwiedzać trochę miasto. Nie miał ochoty, chociaż bardzo lubił tych wszystkich zawodników. Z jednymi rozmawiał bardziej, a z drugimi mniej, ale to było normalne. Mimo wszystko dogadywali się i to było najważniejsze. Nie walczyli ze sobą, a wspólnie próbowali osiągnąć sukces. Spojrzał na telefon, który zaczął nagle dzwonić. Uśmiechnął się, bo wyświetlacz głosił „Dominika, dzwoni”. Postanowił odebrać.

            - No w końcu postanowiłeś, odebrać – powitała go obrażonym tonem.

            - Ciebie też miło słyszeć. – Uśmiech cały czas gościł na jego twarzy.

            - Zrobiłam coś, źle? – spytała.

            - Nie. Wiesz po prostu trochę tu jest zamieszania…

            - Czarnowski, ty mi się tu zamieszaniem nie wykręcaj  - groźny ton jej głosu rozbawił środkowego.

            - Po prostu wiem, że masz kogoś. Nie chce się pakować w żadne dziwne związku. – Nie owijał w bawełnę, bo to nie miało sensu. – Na dodatek jestem trochę młodszy od ciebie…

            - Tylko nie mów nic o wieku. Już dawno z nikim mi się tak dobrze nie rozmawiało. Nie będę z Pawłem, to tylko kwestia kilku dni.   

            - Nie rób nic pochopnie. – Lubił ją i może nawet czuł coś więcej, ale nie chciał żeby tylko z jego powodu na szali kładła całe swoje dotychczasowe życie. Byli dorosłymi ludźmi i musieli postępować odpowiedzialnie. Nie mogli dla jednego kaprysu przekreślać całego swojego życia.

            - To nie jest pochopna decyzja. Wiem, co robię.

            - Dominika, spotkamy się jak wrócę, dobrze?

            - Tak… Patryk…

            - Hmmmm?

            - Dla mnie i tak jesteście najlepsi – wyczuł, że przy tym zdaniu uśmiechnęła się.

            Ledwo odłożył telefon na szafkę przy łóżku, a do pokoju wszedł Możdżonek, mruczący coś o braku mózgu u Bartmana. Czarnowski opadł na łóżku z uczuciem ulgi. Może to jednak ta jedyna?

_________________________

[1] Henryk Pająk

[2] Nickleback – „Trying Not To Love You”

[3] Michael Jackson
__________________________
I to też zakończę.
Rozdziały mam już wszystkie napisane. 
Nie zostało dużo. 
Lady Spark