VI. Manipulantka

„Zazdrość to najczęściej sobie świadczone odszkodowanie za bezsilność wobec cudzego sukcesu.”[6]

[Ladyhawke – „Manipulating Women”]

10 listopada 2011 r.

Niska brunetka o dość drapieżne, krótkiej fryzurce stała przed jednym z wielu francuskich bloków. Serce biło jej jak oszalałe. Bała się tego spotkania, ale wiedziała, że musi stanąć i powiedzieć całą prawdę, prosto w twarz osobie, której się to należało. Nie chciała go w ten sposób zranić. Po prostu spanikowała. Wystraszyła się przysięgi małżeńskiej, którą miała złożyć w kościele w obecności tych wszystkich ludzi będących tego świadkami. Zamieniła ich najpiękniejszy dzień w najgorszy koszmar. Długo zastanawiała się czy powinna pojawić się w tym miejscu, w którym jest. Jednak wyrzuty sumienia nie dawały jej spokoju. Zresztą wiedziała też, że drugiej tak dobrej partii w całej Francji nie znajdzie. Prawda była taka, że kochała Antonina. Wtedy po prostu spanikowała. Sama nie wiedziała czego się wystraszyła. Ale teraz chciała to wszystko naprawić. Próbowała od razu skontaktować się z narzeczonym, ale wszystko wskazywało na to, że zmienił numer telefonu, bo ten który miała nie odpowiadał. Postanowiła odwiedzić jego rodziców i dlatego stała przed blokiem mieszkalnym. Wzięła głęboki oddech żeby odepchnąć strach i uspokoić nerwy.

Nie chciwość, nie gniew, i nie zazdrość, ale strach jest doradcą najnikczemniejszych poczynań.[1]

            Drzwi od klatki schodowej były otwarte, więc bez pośpiechu zaczęła przemierzać schody. Nie miała pewności czy kogoś tam zostanie. Nie była pewna czy chce żeby ktoś otworzył jej drzwi. Zapukała i czekała. Po chwili usłyszała szczęk otwieranego zamka, a jej oczy ujrzały nie wysoką kobietą o takich samych oczach jakie miał Antonin. Gospodyni domu od razu zszedł uśmiech z twarzy. Przybrała surową minę i naganny wzrok. Nie wiedziała czego była narzeczona jej syna może od niej chcieć.

- Słucham? – spytała pani Rouzier zimnym tonem.

- Wiem, że jest pani zdziwiona moją obecnością.

- Przeciwnie. Nie jestem. Wiedziałam, że prędzej czy później znowu się pojawisz w naszym życiu.

- Mamo…

- Nawet nie mów tak do mnie. Przestałaś być moją synową w momencie gdy porzuciłaś mojego biednego Antonina przed ołtarzem.

- Nie chciałam tego zrobić.

- Skoro nie chciałaś to dlaczego to zrobiłaś? Przecież byliście parą tak długo. On cię kochał. Ponoć ty jego też.

- Ja go nadal kocham! – Lorie, krzyknęła na całą klatkę schodową.

- To pytam się czemu go porzuciłaś przed ołtarzem?

- Bałam się. Nie byłam pewna czy tego chcę.

Ktoś kiedyś powiedział, że w chwili kiedy zaczynasz się zastanawiać czy kochasz kogoś przestałaś go już kochać na zawsze.[2]

- A teraz wiesz czego chcesz?

- Tak, wiem. Chcę być z Antoninem na dobre i na złe. Wspierać go gdy będzie miał problemy w karierze. Chcę być z nim bez względu na wszystko – mówiła Lorie.

- Zawsze umiałaś tak dobrze kłamać? – spytała Rouzier swojego nieproszonego gościa.

- O czym mama mówi?

- Już ci powiedziałam żebyś nie mówiła do mnie mamo. Po prostu wyczuwam, że kłamiesz. Uważałam cię za idealną kandydatkę na żonę dla mojego syna. Cieszyłam się gdy cię poznał. Był tak szczęśliwy. Zaangażował się jak mógł w przygotowania do ślubu. Fakt, że zostaniesz jego żoną dodawał mu skrzydeł. A ty tak po prostu nie byłaś pewna czy go kochasz. Jesteś żałosna.

            Matka Antonina nigdy nie owijała w bawełnę. Zawsze mówiła prosto z mostu to co myśli. Nie interesowało ją to, że kogoś zrani. Takie było życie. Nikt nigdy nie mówił, że będzie lekko i będziemy chodzić po ścieżce usłanej różami.

- Ale chcę to wszystko naprawić. Chcę dać Antoninowi całą swoją miłość.

- Daj mu spokój. Jest szczęśliwy bez ciebie – starsza z kobiet starała się bronić swojego syna przed ponownym zarzuceniem sideł przez dziewczynę, która stała przed nią.

- Wiem, że jest w Polsce. Czy on kogoś ma?

- Może ma, a może nie ma. To już nie twoja sprawa – zakończyła rozmowę matka francuskiego zawodnika i zamknęła drzwi przed nosem niewielkiej brunetki.

            Lorie Marceau przez kilka sekund wpatrywała się w brązowe drzwi. Była wściekła. Nie sądziła, że jej niedoszła teściowa była tak pamiętliwą osobą. Przecież każdy ma prawo do błędu. Nikt nie jest nieomylny. Lorie chciała naprawić to co zepsuła, ale ta kobieta nie chciała jej pomóc. Brunetka zaczęła schodzić po schodach. Obmyślała plan jak odzyskać Antonina. Wiedziała, że wróci do niej. Była tego wręcz pewna.

Wątpliwość nie jest przyjemnym stanem umysłu lecz pewność jest śmiesznym.[3]

            Wyszła z klatki schodowej. Z jej oczu zniknęła skrucha jaką prezentowała przed matką jej niedoszłego męża. Pojawiły się za to niebezpieczne ogniki. Nikt nie traktował w ten sposób Lorie. Jej się nie ignorowało nawet jak popełniła karygodny i ciężki do zapomnienia błąd. Nie obchodziło ją to, że być może Antonin kogoś ma. On miał być tylko jej. Już tak nim zakręci, że ponownie straci dla niej głowę.

Manipulująca kobieto, zdobywasz przyjaciół i wykorzystujesz ich do cna.

Manipulująca kobieto, musisz wykorzystywać do bólu.

Jesteś tak kompletnie zakręcona.

Jesteś tak kompletnie diabelska.

Jesteś tak kompletnie zła.[4]

            Skierowała swoje kroki do domu. Plan był prosty. Musiała na trochę przenieść się do Polski, do Kędzierzyna – Koźle. Musiała znowu namieszać w sercu Antonina. Przekonać go, że żałuje swojego zachowania i chce żeby było tak jak dawniej. Uśmiechnęła się do siebie triumfalnie. Była pewna, że za kilka tygodni francuski atakujący będzie jadł jej z reki. Będąc w domu sprawdziła stan swojego konta w banku. Z satysfakcją stwierdziła, że bez obaw może wyjechać i nie martwić się o finanse przez trzy miesiące. Zabukowała sobie bilet na najbliższy lot z Paryża do Warszawy, a potem zaczęła się na spokojnie pakować. W Kędzierzynie – Koźlu miała pojawić się za dwa dni i wtedy rozpocząć odzyskiwanie serca Rouziera.

***

[Gosia Andrzejewicz – „Pozwól żyć”]

            Dominika przemierzała właśnie kędzierzyńskie ulice. Była godzina siódma trzydzieści. Wysoka blondynka o błękitnych oczach śpieszyła się do pracy. Była nauczycielką polskiego w jednym z miejscowych liceum. Szła z dumnie podniesioną głową. Dominika była kobietą pewną siebie i tego co robi. Nigdy nie była od nikogo zależna. Gdy tylko skończyła osiemnaście lat jednocześnie uczyła się i pracowała. Nie brała pieniędzy od rodziców. Czuła się z tego dumna. Nikt nie mógł jej zarzucić braku odpowiedzialności. To wszystko wpoili jej rodzice którzy chcieli żeby od początku znała wartość zarobionego pieniądza. Potem przyszedł czas na studia. To właśnie na nich poznała Pawła. Człowieka z którym była od ośmiu lat. I mimo, że w życiu zawodowym szło jej wyśmienicie to na gruncie prywatnym szło fatalnie. Początkowo między nią a Pawłem było wszystko w porządku. Byli młodzi i świata poza sobą nie widzieli. Ona studentka filologii polskiej czuła ,że to jest ten jeden jedyny mężczyzna na całe życie. Nieśmiało snuła palny o wspólnej przyszłości. O niewielkim mieszkaniu w centrum miasta, o złotej obrączce i hucznym weselu, o małej istotce rozwijającej się pod jej serce, która potem by rosła i dawała wiele radości swoim rodzicom.  Wierzyła, że ich miłość trwałaby wieki, że kochaliby się do końca życia. Paweł był księciem z bajki Dominiki. Na swój sposób był przystojny, ale nie należał do grona chłopaków, o których marzą dziewczyny. Miał w sobie to coś.

Uroda mężczyzny tkwi w jego sukcesach.[5]

            Pierwsze kilka lat było cudowne. Paweł nie widział świata poza Dominiką. Studiowali, pracowali, bawili się – jak normalna para. Jednak nic nie trwa wiecznie. I w tym przypadku było tak samo.

            Ponad rok temu Paweł zdradził, a w zasadzie rozpoczął romans. Nie zauważyła zmian w jego zachowaniu. Dalej był jej ukochanym Pawełkiem, z którym planowała ślub i wspólne życie. Nie znikał na noc, nie miał dziwnych telefonów, których nie odbierał gdy była obok. Nie wściekał się też gdy bawiła się jego telefonem – zresztą blondynce nawet to do głowy nie przyszło. Podstawą ich związku było właśnie zaufanie. Wszystko było tak jak zawsze. Jednak w pewien weekend Dominika pojechała do rodzinnego domu. Jej młodsza siostra urodziła swoje pierwsze dziecko i matka chrzestna pojechała zobaczyć nowego członka rodziny. W głębi serca pod wielką radością kryła się zazdrość. To przecież ona pierwsza powinna mieć ślub, dziecko. Pierwsza powinna założyć rodzinę.

Zazdrość to najczęściej sobie świadczone odszkodowania za bezsilność wobec cudzego sukcesu.[6]

            W domu rodzinnym spędziła dwa dni podczas, których zachwycała się małym Tadeuszkiem. Tak naprawdę miała wrócić dopiero w poniedziałek rano. Jednak tęsknota za Pawłem i chęć pochwalenia się tym cudownym uczuciem jaki było trzymanie maleństwa w swoich ramionach i jak bardzo pragnie mieć swoje. Przecież od dwóch lat byli zaręczeni i nawet o krok nie posunęli się w stronę ślubu. To Paweł cały czas odkładał decyzję o tym wspaniałym dniu. Po wcześniejszym powrocie do domu ujrzała swojego mężczyznę w łóżku z inną kobietą. To był dla niej policzek. Nie wiedziała co ma zrobić. Natychmiast wyrzuciła kobietę z mieszkania nie patrząc, że jest kompletnie naga. Na Pawła nie mogła patrzeć. Brzydziła się nim. Kazała mu się wynosić z domu i nigdy więcej nie pojawiać się w jej życiu. Jednak nie okazała się tak silna jak przypuszczała. Po kilku tygodniach pozwoliła mu wrócić. Nic niebyło po tym wszystkim takie samo jak kiedyś. Paweł udawał, że nic się nie stało, ale blondynka cały czas pamiętała.

Ludziom nigdy nie sprawia problemu pozbycie się przeszłości, gdy ta staje się zbyt trudna. Ciało spłonie, fotografie spłoną, a pamięć, cóż to takiego? Pozbawione ładu i składu wędrówki głupców, którzy nie widza potrzeby zapominania.[7]

            Idąc do pracy analizowała całe swoje dotychczasowe życie. Niestety nie mogła poszczycić się dodatnim bilansem. Wolała już klepać biedę byle tylko być szczęśliwą z Pawłem i byle go kochać, bo z każdym dniem coraz bardziej była pewna, że dzieje się zupełnie odwrotnie. Na dodatek świadomość kolejnej zdrady Pawła nie dawała jej otuchy. Rozum podpowiadał, że już dawno powinna była to skończyć. Jednak serce szeptało, że są ze sobą bardzo długo. Dominika nie chciała kończyć tego wszystko tak po prostu. Potrzebowała bodźca, który by ją do tego zmotywował, a kolejny skok w bok byłby z pewnością impulsem do działania i zakończenia tego wydawałoby się idealnego związku.

Mam już dość tych kłamstw

Mam już dość tych okrutnych kłamstw

Czasem każdy dzień przynosi lęk

Dzięki tobie wszystko traci sens[8]

            Blondynka przemierzała korytarz szkoły, w której uczyła. Mijali ją uczniowie, którzy witali ją. Zbliżając się do pokoju nauczycielskiego w torbie zaczęła szukać kluczy do swojej szafki. Weszła do pomieszczania i ktoś na nią wpadł z prawej strony. Cała zawartość torebki Dominiki rozsypała się po podłodze. Błękitnooka spojrzała na sprawcę tego całego incydentu. Byłą to nowa nauczycielka francuskiego. Niska kobieta o długich brązowych włosach i dużych brązowych oczach w kolorze czekolady potrąciła, wchodzącą Jakubczak, ponieważ wyjmowała ze swojej szafki zeszyty uczniów, które ją przeważyły.

- Następnym razem uważaj co robisz – warknęła Dominika.

- Nie zauważyłam cię. Przepraszam – powiedziała Ania.

- Nie zauważyłam ci – przedrzeźniła ją polonistka. – To patrzy się co się robi.

            Gacek pomogła pozbierać rzeczy z podłogi, ale wszystko się w niej gotowało. Miała ochotę powiedzieć tej kobiecie kilka ‘miłych’ słów, ale powstrzymała się. Dopiero zbierając się do opuszczenia pokoju powiedziała:

-Wybacz Dominiko, to co się stało, ale w dupie oczu nie mam – i wyszła.

            Blondynka ze zdziwieniem długo patrzyła się w zamknięte przez Anię drzwi. Zazwyczaj to ona dawała cięte riposty w tej placówce edukacyjnej.

- Oj widzę, że mam rywalkę na tej pozycji. Już ją lubię – powiedziała sama do siebie i zaczęła robić sobie herbatę.

[1] Feliks Chwalibóg

[2] Carlos Ruiz Zafón

[3] Francois – Marie Arouet (Volaire)

[4] Ladyhawke – „Manipulating Women”

[5] Jeanne Mareau

[6] Władysław Lorae

[7] Jeanette Winterson

[8] Gosia Andrzejewicz – „Pozwól żyć”