V. Ból

„Dziś szukasz winy w sobie i nie możesz znaleźć jej…”[3]

[Krzysztof Krawczyk – „To wszystko sprawił grzech”]

2 październik 2011 r.

            Zbyszek wszedł do swojego mieszkania. Rzucił torbę w kąt i zamknął drzwi na wszystkie możliwe zamki. To, co tego dnia zobaczył i usłyszał było ponad jego siły. Nawet on nie był w stanie dać sobie z tym rady, chociaż bardzo chciał. Liczył, że gdy przyjedzie do Kędzierzyna – Koźla uda mu się porozmawiać z Anną. Chciał żeby do niego wróciła. Kochał ją i nawet rozwód nie był w stanie tego zmienić. Już wtedy próbował coś zmienić, ale kontuzja i walka o powrót do sportu pochłonęły go całkowicie, że nawet nie zauważył, kiedy był rozwodnikiem, a nie mężem. Jego rodzina powtarzała, że powinien przestać zaprzątać sobie głowę Anią. Nie rozumieli, że ją kochał. Była to jedna z niewielu kobiet, która rozumiała jego pracę, a przynajmniej tak do tej pory sądził. Ania nigdy nie robiła problemów, gdy zmieniał kluby, gdy spędzała cały rok sama w Warszawie i musiała sobie radzić sama z tymi wszystkimi sprawami domowymi. Dopiero, gdy na dobre wrócił do Polski coś zaczęło się psuć. Anna liczyła, że pobyt w Warszawie będzie dłuższy, a on z kolei nie ukrywał, że to raczej tylko roczny przystanek, żeby polskie kluby mogły go lepiej poznać. Początkowo kobieta udawała, że tego nie słyszy, ale gdy zaczął poważnie rozmowy ze śląską drużyną coś w nią wstąpiło. Otwarcie mówiła, że jej nie szanuje i nie kocha, że ma w nosie jej pracę czy plany. Próbowała go odwieść od tego pomysłu, ale bez skutecznie. Głownie z tego powodu, że gdy tylko próbowała z nim to przedyskutować, wychodził z domu. Gdy w końcu przestała nalegać i przyciskać go do muru wydawało mu się, że odpuściła. Zbyszek zauważył, że była wtedy markotna i mało spała, a także nie chciała mu powiedzieć, co ją gryzie – mimo jego usilnych nalegań. Aż w końcu położyła na stole papiery rozwodowe i zimnym tonem zażądała, żeby to podpisał. Był wtedy po rozmowie z nowym trenerem kadry – Andreą Anastasim – który zaproponował mu grę na pozycji atakującego. Błagał ją, żeby zmieniła zdanie, bo przecież on ją kocha. W jej brązowych oczach widział chłód i smutek, a jej postawa mówiła, że nie ugnie się pod żadnym argumentem. Przed wyjazdem do Spały podpisał dokumenty licząc, że jemu i jego adwokatowi uda się oddalić pismo.

Małżeństwo nie jest stanem, jest umiejętnością. W małżeństwie ważne jest nie tylko dobrać się zaletami, ale i wadami.[1]

            Wszedł do sypialni i usiadł na łóżku. Ona powinna być tu, obok niego. Pocieszać go po przegranym meczu i zapewniać, że to tylko nieudany początek sezonu, ale nie było jej. Zostawiła go. Porzuciła to, co budowali przez kilka lat. Był sam w nowym mieście, klubie i tym wielkim mieszkaniu, które wybrał z myślą o ich rodzinie.  Naprawdę chciał zostać w Jastrzębiu dłużej niż jeden sezon. Wiedział, że Ania jest kobietą, z którą chce zbudować rodzinę dość wcześnie i akceptował to. Chciał żeby zaczęli starać się o dziecko, kiedy on zmieni klub na ten ze stabilną sytuacją finansową. Politechnika jej nie miała. Klub z Warszawy był mu winien nie małe pieniądze, a Bartman nie chciał żeby jego potomek nie miał tego, co najlepsze. Próbował wytłumaczyć to Annie, ale ona wydawała się głucha na to, co mówił podczas sprawy rozwodowej. Była zimna i chłodna. Zachowywała się tak jakby ten cały czas spędzony razem nic dla niej nie znaczył. Pamiętał, że powiedziała, iż ma dość jego ciągłych zmian klubów bez konsultacji z nią. Myślał, że to, co on robi jest dla niej tak samo ważne jak dla niego. Mylił się. Był w błędzie. Spojrzał na ich wspólne zdjęcie, które stało na komodzie. Byli młodzi, zakochani i bezgranicznie szczęśliwi. Ona uśmiechnięta, wtulona w niego, wydawała się być bezpieczna w silnych ramionach męża. On obejmujący ją i szepczący coś na ucho. Te czasy już nigdy nie wrócą, jakby rozpadły się na miliony kawałków.

            Z rozmyślań wyrwało go głośne pukanie do drzwi. Niechętnie wstał z łóżka i poszedł do przedpokoju. Otworzył je i w progu zauważył Michała Kubiaka. Przyjaciel przypatrywał mu się chwilę, a potem bez zaproszenie wszedł do środka.

- Jasne. Wejdź. Zapraszam – powiedział z ironią Bartman zamykając drzwi

- Znowu o niej myślisz?

- O kim

- Nie udawaj idioty. Jasne, że mówię o twojej byłej żonie.

- Nie myślę o niej. Było minęło.

- Musiałbym cię nie znać, żeby w to uwierzyć. Zibi, po co z nią rozmawiałeś? – spytał Kubiak.

- Ty nic nie rozumiesz – warknął Zbyszek.

- To mi to wyjaśnij. Po co sam zadałeś sobie ból i podszedłeś do niej?

- Kocham ją. Tak trudno to zrozumieć?

- Nie, ale czy ty nie widzisz, że ona ma gdzieś twoją miłość?

- Nie prawda. Nie znasz jej.

Czasami pozwalamy Drugiej Połowce przejść obok nie akceptując jej lub nie dostrzegając jej. Wtedy musimy czekać na następne wcielenie żeby się z nią ponownie odnaleźć. I właśnie przez własny egoizm skazujemy się na najgorszą torturę, jaką wymyślił rodzaj ludzki: na samotność.[2]

- Jasne, że jej nie znam, ale to ona złożyła pozew o rozwód. Gdyby cię kochała o by tego nie zrobiła. Walczyłaby o was.

- Walczyła. Cały rok próbowała mnie odwieść od zmiany klubu. Nie posłuchałem jej i mam za swoje.

- No, nie. Ty zacząłeś jej wierzyć. Za rozpad małżeństwa nie odpowiada jedna strona. Ona też mogła dać ci kolejną szansę, ale nie wolała cię zostawić, kiedy ty najbardziej jej potrzebowałeś.

- Wiem, ale mogłem coś zrobić żeby ją przy sobie zatrzymać. A nie zrobiłem nic. Patrzyłam tylko na siebie i swoją karierę.

- Zbyszek opanuj się. Nie byliście sobie pisani i tyle. Skup się na grze.

- Co ty wiesz o złamanym sercu? Tu i Monika jesteście parą idealną, więc milcz na ten temat! – krzyknął Bartman.

Miałeś też dziewczynę przez wiele długich lat.

W miłości zagubiony, obracał się wasz świat.

Lecz stała się rzecz dziwna przepadł miłości sens…

Dziś szukasz winy w sobie i nie możesz znaleźć jej…

To wszystko sprawił grze, że ludziom jest ze sobą źle,

bo zamiast dobrem przegnać zło, dali się splątać jakąś grą.[3]

            Monika i Michał byli parą od trzech lat i świata poza sobą nie widzieli. Zbyszek nie zazdrościł Kubiakowi związku, bo miał swoją Anię i to czyniło go spełnionym i szczęśliwym człowiekiem. Teraz pozostały mu tylko wspomnienia i złamane serce. Jego przyjaciel tego nie rozumiał, a brunet wątpił, żeby to kiedykolwiek zrobił, bo Zbyszek nikomu – nawet największemu wrogowi – nie życzył tego, co on przeżywał. Był to ból nie do zniesienia. Ciało było okazem zdrowia, funkcjonowało jak należy i jak każdy by sobie tego życzył. Jednak dusza i psychika miały otwarte rany, które człowiek zaklejał plastrem, który był stworzony z dobrej miny do złej gry – ale on nie uśmierzał bólu. Po dłuższej chwili milczenia Michał nie wytrzymał i powiedział:

- Gdyby cię tak kochała i nawet wzięła rozwód, bo miała dość twoich ciągłych zmian klubów, to jak wytłumaczysz fakt, że spotyka się z jakimś Francuzem?

            Zbyszek wyglądał jakby ko mu strzelił prosto w twarz. Stał się bardziej blady niż był, a nogi uginały mu się pod ciężarem ciała. Od wyjazdu z Kędzierzyna – Koźla próbował odepchnąć od siebie myśl, że jego żona już się z kimś spotyka. Nie chciał w to wierzyć, bo przecież go kochała, a miłości nie da się tak zabić z dnia na dzień. Widział ją z kimś, bo na jego oczach podszedł do niej Antonin Rouzier i objął ją, a ona go nie odepchnęła. Spojrzał na przyjaciela i nagle zapragnął obić mu twarz, bo oskarża jego Annę o zdradę, a przecież ona go kocha – tylko pogubiła się w tym wszystkim. Potrzebowała czasu żeby to wszystko sobie uporządkować i znowu odkryć w sercu uczucie do niego.

- Ona się z nim nie spotyka.

- A skąd to wiesz? Powiedziała ci? Zapewniła cię o tym?

- Wiem to. To tylko kolega. Nie oskarżaj jej o zdradę!

- Nawet mi to do głowy nie przyszło, bo ona nie jest już twoją żoną. Jest wolną kobietą, a ty wolnym mężczyzną. Możecie spotykać się, z kim chcecie i zacząć żyć własnym, normalnym życiem.

            Michał Kubiak próbował od kilku dni doprowadzić do ładu i składu Bartmana, który zamknął się w sobie. Wydawało się, że najgorszy okres będzie tuż po rozwodzie, ale nie kilka miesięcy po nim. Do Bartmana dopiero teraz dotarło, co się stało i jak wiele stracił. Dlatego w tym momencie przeżywał swój najgorszy moment w życiu. Michał próbował rozumieć przyjaciela i być dla niego wsparcie, ale czasami brakowało mu już sił. Działo się tak wtedy, gdy Zibi na boisku tracił ducha walki. Tak było w Kędzierzynie. Widok Anki rozbił go kompletnie i nie był w stanie zagrać na maksimum swoich możliwości. Lorenzo Bernardi był na niego wściekły i nikt mu się nie dziwił. Wszyscy liczyli na dobre rozpoczęcie rozgrywek PlusLigi, a tu zaliczyli falstart i to z powodu postawy ich kapitana. Zespół z Jastrzębia Zdroju był nowy, stworzony przez legendę włoskiej siatkówki. Nie był jeszcze zbytnio zgrany, ale lekcję, a w zasadzie lanie, jaki dostali do kędzierzyńskiej ekipy nie było do usprawiedliwienia. Zbyszek miał świadomość, że to była jego wina, ale on był tylko człowiekiem i nie był w stanie poradzić sobie z tym wszystkim, co usłyszał czy też zobaczył.

- Zibi, weź się w garść. Nie możesz do końca życia rozpaczać z powodu nieudanego małżeństwa. Klub cię potrzebuje, bo musimy odbić się od dna i pokazać wszystkim, że możemy walczyć o Mistrzostwo Polski.

            Zielone oczy spojrzały na Kubiaka. On wiedział, że przyjaciel ma rację, ale nie miał siły. Postanowił, że będzie walczył o Anię i o ich związek. Nie zamierzał się poddawać, ale nim ponownie wkroczy na ścieżkę prowadzącą do serca Anny musiał wszystko sobie ułożyć i przemyśleć. Nie chciał działać pochopnie, ale rozważnie i inteligentnie nie miał też zamiaru wtajemniczać w swój plan Kubiaka, który natychmiast zacząłby mu go odradzać. Zbyt dobrze znał Michała, żeby nie przewidzieć jego zachowania. Właśnie, dlatego postanowił działać sam i wierzył w to, że odzyska uczucie żony.

[1] Magdalena Samozwaniec

[2] Paulo Coelho

[3] Krzysztof Krawczyk – „To wszystko sprawił grzech”