IV. Rodzina

„Przez Ciebie boję się. Zgubiłam mą drogę tuż po tym jak próbowałeś mną pokierować. Nie mogę płakać, ponieważ w Twoich oczach to objaw słabości. Zmuszam się by uśmiechać się każdego dnia mojego życia.”[1]

[Kelly Clarkson – „Because of You”]

2 październik 2011 r.

Ania szukała właśnie miejsca, które miała przypisane przez karnet. Nie wiedziała, czemu zgodziła się przyjąć dość dziwny prezent od swojego brata, ale gdy jej go dawał po raz drugi wiedziała, że jemu na tym bardzo zależy. Rodzice nie mogli być na jego meczach, a obecność rodziny była dla niego ważna. Ona po prostu dodawała mu siły. Ania w myślach nazywała się kompletną idiotką, skoro zgodziła się przyjść na mecz z Jastrzębskim Węglem, ale na to szaleństwo dość sprytnie namówili ją zawodnicy ZAKSY. Tak odwrócili kota ogonem, że w końcu zgodziła się przyjść i nie miała wyjścia. W końcu znalazła swoje miejsce i usiadła. Strach przed spotkaniem z byłym mężem i teściem był ogromny, ale miała świadomość, że w końcu i tak musiałoby do tego dojść. Rozglądając się po hali, nauczycielka zauważyła po przeciwnej stronie postać Leona Bartmana, który jej się uważnie przyglądał, a gdy przez skinięcie głową powiedziała mu ‘dzień dobry’ on natychmiast zaczął patrzyć w innym kierunku. Wiedziała, że tak będzie. W końcu zawodnicy wyszli na rozgrzewkę. Natychmiast przy Annie znalazł się Samica.

- To, co idziesz z nami po meczu do restauracji świętować moje urodziny?

- Jasne. W końcu nie mam wyjścia, nie?

- No raczenie. Masz dobry francuski akcent.

- Dziękuję.

            W tym samym momencie Samik dostał od Antonina w głowę piłką. Gacek zaśmiała się na cały głos i pomachała do drugiego Francuza. Przyjmujący wrócił do rozgrzewki, a Ania zaczęła im robić zdjęcia. Fotografia była jej druga po nauce języków pasją. Potrafiła wydać majątek na dobry obiektyw do swojego aparatu. Starała się nie spoglądać w stronę zawodników Jastrzębskiego Węgla. Czasami czuła się obserwowana, ale doskonale wiedziała, kto się na nią patrzy. Musiała to jakoś znieść.

- Tak myślałem, że cię tu spotkam – po chwili usłyszała głos swojego byłego męża.

- Przyszłam, bo brat mnie prosił.

- Musimy porozmawiać.

- Zbyszek, o czym? O naszym małżeństwie? Jego już nie ma.

- Anka, tak łatwo spisałaś je na straty. Kompletnie nie słuchając tego, co mam do powiedzenia.

- A co mówiłeś? A, że masz dość walki o piąte miejsce, że pora z tym skończyć. Że w Jastrzębiu zatrzymasz się na dłużej. Tylko, że w swoich planach nie uwzględniłeś mnie.

- Ania w Jastrzębiu chcę zostać dłużej. Proszę zacznijmy wszystko od nowa.

Nauczyłam się na własnej skórze,

by nigdy nie pozwalać, aby

sprawy zaszły tak daleko.[1]

- Nie. A co jeśli znowu będziesz chciał zmienić klub? Znowu postawisz mnie przed faktem dokonanym?

- Nic dla ciebie nie znaczą te wspólne lata?

- Znaczyły wiele, ale swoim zachowaniem sprawiliśmy, że teraz musimy się uczyć żyć bez siebie.

- Nie musimy. Możemy znowu tworzyć szczęśliwą rodzinę.

- Rodzinę – Ania powtórzyła ze śmiechem. – Masz na myśli siebie, mnie i Bobika?

- Nie. Ciebie, siebie i nasze dziecko.

            Spojrzała na niego zdziwiona i nie wiedziała, co powiedzieć. Zaskoczył ją tym wyznaniem. Jednak nie do końca wierzyła w to, co powiedział. Znała go doskonale i mogła przyrzec, że za kilka tygodni zmieni zdanie. Bała się kolejnego rozczarowania i tego okropnego bólu, z którym żyła od kilku miesięcy, który ostatnio zaczął ustępować, a to znaczyło, że w końcu zniknie. Widziała przed sobą mężczyznę, który nie dawno był dla niej wszystkim. W zielonych tęczówkach widziała niemą prośbę o powrót do poprzedniego życia.

- Nie, Zbyszek! Decyzję podjęłam już dawno i nie zmienię jej.

Przez ciebie

jestem wystraszona.

Zgubiłam mą drogę

tuż po tym jak próbowałeś mną pokierować.

Nie mogę płakać,

ponieważ w Twoich oczach to objaw słabości.

Zmuszam się by uśmiechać się

każdego dnia mego życia.[1]

- Ania, ale… -

- Wszystko w porządku? – nie wiadomo, kiedy Antonin Rouzier pojawił się obok i pocałował Annę w policzek.

- Tak. Dziękuję.

            Zbyszek spojrzał na parę, którą rozdzielała banda reklamowa. Ręka atakującego spoczywała na talii jego byłej żony, przed, którą on się kilka chwil temu płaszczył i prosił o powrót. Ania odprowadziła go wzrokiem. Wiedziała, że zadała mu ból swoją odpowiedzią, ale nie mogła inaczej. Zbyt mocno cierpiała, gdy traktował ją jak piękny dodatek do swojej osoby. Nie wątpiła, że ją kochał, ale okazywał to wtedy, kiedy chciał. Dopiero po chwili poczuła, że Rouzier nie zabrał ręki.

- Możesz wracać do treningu – powiedziała i odsunęła się od niego.

            Francuz chciał się dowiedzieć, czemu tak potraktowała Bartmana. Pamiętał, że nie są już razem, ale nie sądził, że dwoje ludzi może rozstać się w tak negatywnych emocjach. Podobała mu się, bo zachowywała się naturalnie w każdej sytuacji i twardo stąpała po ziemi, ale była też jednocześnie delikatna jak płatki róży.

            Mecz od początku układał się po myśli gospodarzy. ZAKSA od razu wyszła na punktowe prowadzenie, którego za nic nie oddała. Po stronie kędzierzynian prym wiódł Antonin Rouzier, dla którego żadna forma bloku nie była straszna. Po stronie Jastrzębskiego Węgla ciężko było wskazać jedną osobę, która wyróżniałaby się. Natomiast nawet największy laik siatkarski umiałby stwierdzić, że Zbyszkowie Bartmanowi granie kompletnie nie szło. Popełniał banalne błędy zarówno w przyjęciu jak i ataku, a zagrywka kompletnie mu nie siedziała.  W końcu po pierwszym zupełnie nieudanym secie dla gości trener Lorenzo zostawił go w kwadracie dla rezerwowych. W jego oczach widać było wściekłość, która spowodowana była kilkoma powodami. Kobieta, którą kochał nie chciała do niego wrócić na dodatek jest już w związku z innym mężczyzną. To wszystko doprowadziło go do takiego stanu psychicznego, że nie był w stanie grać na poziomie, z którego był znany.

Każde głębsze uczucie prowadzi do cierpienia. Miłość bez cierpienia nie jest miłością.[2]

            Spotkanie skończyło się szybkim 3:0 dla Kędzierzyna – Koźle. MVP całego meczu został Antonin Rouzier, co nikogo nie zdziwiło. Kibice zaczęli zbierać się do wyjścia, a Anna siedziała na swoim miejscu, ponieważ miała czekać na chłopaków w hali, bo trochę im zajmie dochodzenie do siebie po meczu. Przeglądała właśnie zdjęcia, które wykonał, gdy poczuła, że ktoś nad nią stoi. Podniosła głowę ujrzała postać swojego byłego teście – Leona Bartmana.

-Zadowolona jesteś z siebie?

- Nie wiem, o czym pan mówi – powiedziała Anna i wstała.

- Nie? Kto ci kazał rozmawiać z moim synem?

- To on chciał rozmawiać, więc proszę mnie o nic nie oskarżać. To, że Zbyszek nie umie sobie poradzić z naszym rozstaniem, które jest głównie z jego winy, to nie moja wina.

- Zdecydowałaś się na rozwód w złym momencie.

- No oczywiście, że w złym, a prawda jest taka, że dla pana i Zbyszka żaden moment nie byłby dobry.

- Mogłaś poczekać, aż wyleczy kontuzję.

- Nie mogłam. A teraz dowidzenia – powiedziała Ania i gdy spakowała wszystkie rzeczy, wyszła z hali, aby nie natknąć się już na nikogo więcej.

[Roy Orbison – “Pretty woman”]

            Była wściekła na to, że wszyscy ją o coś oskarżali a nikt nie patrzył na jej uczucia. Przed halą stała dobre półtorej godziny, ale czuła się bezpieczna, ponieważ nikt jej tu nie mógł zaczepić tak aby tego nie zauważyła. W końcu z budynku zaczęli wychodzić zawodnicy kędzierzyńskiej drużyny i jej część zaczęła się rozglądać za nią i innymi kobietami, które miały iść uczcić urodziny Samika. Podeszła do nich, bo do autokaru szli siatkarze Jastrzębskiego Węgla. Gacek natychmiast została objęta ramieniem przez Rouziera i była mu za to niezmiernie wdzięczna, bo miała dość wszelkich nieplanowanych rozmów ze swoją byłą rodziną.

            Gdy już wszyscy byli pod halą ruszyli w stronę wynajętej na tej wieczór restauracji. Idąc obok Antonina nie czuła się dziwnie. Była w towarzystwie ludzi, których nie interesowało to, że jeszcze nie dawno nosiła nazwisko Bartman. W końcu weszli do dość dużej restauracji. Zostali posadzeni przy jednym dużym stoliku, a potem natychmiast zostały podane dwa ciepłe, francuskie dania, które jak się okazało były ulubionymi Guillaume. Do kolacji i po niej cały czas było podawane jedne z najlepszych win z Francji. Ania siedziała między Antoninem a Pawłem Zagumnym. Ten pierwszy starał się wciągnąć kobietę w jakąś rozmowę, ale cały czas urywała ją i uciekała spłoszona wzorkiem.

-Dobrze to jak troszkę podjedliście to zapraszam na parkiet – przez rozmawiających gości starał się przedrzeć gospodarz całej imprezy.

            Jednak nikt nie zwracał uwagi na Guillaume, więc po prostu wstał i zaciągnął na parkiet siedzącą obok żonę Sebastiana Świderskiego. Dopiero po tym geście wszyscy zrozumieli, co mu chodziło i sami zaczęli iść na parkiet. Byłą panią Bartman, do tańca od razu wyciągnął Patryk.

- Coś nie klei ci się rozmowa z Anto – stwierdził środkowy ZAKSY.

- Wydaje ci się – odpowiedziała Ania.

- Nic mi się nie wydaje. Chłopak ze wszystkich stron cię zagaduje, a ty cały czas odwracasz głowę.

- To nie takie proste jak myślisz.

- Co nie jest proste?

- Rozmawiać z nim po tym, co miało miejsce dziś w hali.

- Rozmowa ze Zbyszkiem?

- Nie tylko. Z jego ojcem. Nikt nie bierze pod uwagę tego, że każdy ma jakieś granice cierpliwości. Nie miałam siły zaczynać wszystkiego od nowa w Jastrzębiu.

- A w Kędzierzynie miałaś? – spytał Patryk.

- Musiałam, bo w Warszawie było za wiele wspomnień. I na dodatek takie sytuacje jak dziś miałyby miejsce częściej.

- Dlatego boisz się rozmawiać z Antoninem?

- Tak. Bo widzisz wiem, że Zbyszek myśli, że ja i Rouzier jesteśmy parą.

- Oj, Mała. I co z tego? W końcu nie jesteście parą, a Antonie ma złych zamiarów. Zresztą nie w głowie mu romanse, sam przeżywa rozpad swojego związku.

- Co? O czym ty mówisz? – spytała Ania.

- No dobrze Patryk. Teraz moja kolej – za plecami Czarnowskiego pojawił się Rouzier.

- Oczywiście. Proszę bardzo – powiedział Patryk i pocałował w rękę Gacek.

            Z głośników poleciał właśnie utwór ze znanego wszystkim filmu z Julią Roberts ‘Pretty Woman’. W jednym momencie na parkiecie pojawiło się więcej osób. Para polsko – francuska nie zwracała na nikogo uwagi. Nie zamienili ani jednego słowa, bo między nimi znowu pojawił się jakiś niewidzialny mur, którego nie umieli pokonać. W końcu jednak mężczyzna zanucił do ucha kobiecie kilka linijek lecącej piosenki.

- Pretty woman, stop ahwile. Pretty woman, talk awhile. Pretty woman, give your smile to me. Pretty woman.[3]

            Ania zaśmiała się i spojrzała w oczy Antonina, a po chwili usłyszała:

- Od razu lepiej. Nie powinnaś się smucić.

- Wiesz nie jest łatwo, gdy ktoś ma pretensje do ciebie o to, że chcesz sobie ułożyć życie.

- Nie patrz na to, co mówią inni. Ważne jest to, żebyś ty czuła się dobrze. To twoje życie i nikt nie ma prawa za ciebie decydować lub też pogardzać twoimi wyborami.

- Łatwo ci powiedzieć. Zbyszek był i jest nadal najważniejszą osobą w moim życiu. Nie da się przestać kochać kogoś w ciągu kilku dni.

-To, dlaczego się rozstaliście? – piosenki się zmieniały, a oni tylko dopasowywali się do ich rytmu.

- Niezgodność charakterów.

- Tak to ty w pozwie napisałaś. Ja się pytam o prawdziwe powody.

- Długa historia.

- Mam czas.

- Antonin wybacz, ale nie chce o tym jeszcze rozmawiać. Może kiedyś ci o tym opowiem. To jednak jeszcze boli.

- Doskonale wiem, o czym mówisz. Też to przeżywam. Rozumiem cię – powiedział i pocałował ją w koniuszki palców, a przez jej ciało przebiegł dreszcz.

            Spojrzała w jego oczy i czas stracił znaczenie. Była w niebie, a przynajmniej tak się jej wydawało i nie marzyła o niczym innym, aby zostać w jego ramionach do końca świata. Nie przeszkadzało jej to, że ich twarze zaczęły się do siebie zbliżać, a usta dzieliły tylko milimetry. Nikt nie wie, co by się stało gdyby z transu nie wyrwał ich korek od szampana, który nagle wystrzelił, a oni znowu znaleźli się w restauracji. Ania uciekła jak spłoszona łania, a Rouzier nie miał siły za nią biec, bo nogi odmówiły mu posłuszeństwa.

Piękna kobieto,

nie odchodź.

Piękna kobieto,

nie sprawiaj żebym płakał.[3]

[1] Kelly Clarkson – „Because of You”

[2] Jan Twardowski

[3] Roy Orbison – „Pretty woman”