II. Nowa droga

„Weź swojego kota i zostaw mój sweter, bo nic nie zostawiliśmy pogodzie.”[2]

[PIN – „Bo to, co dla mnie”]

            Wysoki Francuz pakował do otwartej walizki swoje ostatnie rzeczy. Wszystkie czynności od trzech dni wykonywał odruchowo. Nie było w tym jakiejkolwiek radości życia. Jednak nie ma czemu się dziwić. W sobotę miał stanąć na ślubnym kobiercu z – jak mu się wydawało – kobietą, która jest mu pisana do końca życia. Okazało się jednak, że to nie z nią miał być połączony świętym węzłem małżeńskim. Ironią losu był fakt, że to nie on ją zostawił na dzień przed ślubem. To Lorie nagle stwierdziła, że nie jest pewna czy chce spędzić z nim resztą życia. Tak po prostu zadzwoniła do niego trzy dni temu i oznajmiała, że ślubu nie będzie, a potem zniknęła i nikt nie wiedział gdzie mogła uciec. Jej rodzice byli kompletnie zaskoczeni decyzją córki, bo przecież z Antoninem była w związku od pięciu lat. Rok temu zgodziła się zostać jego żoną. Całe dwanaście miesięcy podporządkowała temu, aby ten dzień, gdy ona i jej narzeczony staną przed księdzem był najpiękniejszym w ich życiu. Nikt nie rozumiał tego, co zrobiła, a już z pewnością nie Antonin, który stracił radość życia. Widział litościwe i pełne współczucia spojrzenia rodziny, która przyjechała na jego ślub. Dlatego podjął decyzję, że do Polski pojedzie szybciej niż było to w planach. Z władzami nowego klubu udało mu się ustalić, że do zespołu dołączy tydzień po tym jak zostanie mężem. Jednak nikt nie przewidział takiego scenariusza, jaki się zdarzył. On nie chciał przebywać we Francji, w której wszystko kojarzyło mu się z Lorie.

            Zamknął walizkę i nie pozostawało mu już nic innego jak czekać na swojego kadrowego kolegę Guillaumę Samicę, który również od tego sezonu miał występować w Kędzierzynie. Wyszedł z pokoju, który zajmował za każdym razem, gdy tylko wracał na kilka dni do rodziców. W przedpokoju stały jeszcze dwie walizki młodego atakującego. W myślach zaczął powtarzać sobie rzeczy, które wziął. Przy okazji starał się sobie przypomnieć czy niczego nie zapomniał. Nienawidził się pakować. Nigdy nie wiedział, co ma ze sobą wziąć a co lepiej zostawić. Zazwyczaj w tak prostej czynności, jaką było pakowanie pomagała mu Lorie. I znowu ona. O czym by nie pomyślał i tak w końcu pojawiała się ona – kobieta, która tak po prostu odeszła zabierając sens życia.

Bo to, co dla mnie miało sens, odeszło razem z Tobą.[1]

            Wszedł do pokoju, w którym rodzice przyjmowali gości. Tata jak zwykle siedział w swoim ulubionym fotelu i czytał gazetę, a mama oglądała kolejny odcinek jakiegoś francuskiego tasiemca. Rodzice – których tak bardzo kochał i którym tak wiele zawdzięczał – musieli patrzeć na to jak cierpi. Nie mieli mu jak pomóc, a tak bardzo chcieli. Oni sami nie przypuszczali, że Lori zostawi ich syna na chwilę przed ślubem. Wydawali się być tak bardzo zakochani, że zdawali się nie widzieć świata, który ich otaczał. Tymczasem bajka nie skończyła się szczęśliwie.

            Antonin usiadł na kanapie obok rodzicieli. Spokojnie omiótł wzrokiem salon, w którym się znajdował. Jego wzrok padł na segment, gdzie na jednej z półek stały zdjęcia. Kilka przedstawiało jego z różnych okresów życia, było też parę z medalami, pucharami czy nagrodami indywidualnymi. Jego uwagę przykuła jedna fotografia. Wstał z kanapy i podszedł do segmentu. Wziął do ręki zdjęcie i uważnie mu się przyjrzał. Wysoki mężczyzna obejmował w pasie średniego wzrostu brunetkę z blond pasemkami. Włosy kobiety sięgały do brody i były idealnie ułożone w sposób, który spokojnie można było nazwać drapieżnym. Dziewczyna ze śmiechem – który do tej pory brzmiał siatkarzowi w uszach – próbowała mu uciec i kiedy on ją łapał ktoś zrobił im to radosne zdjęcie. Antonin uwielbiał jej brązowe oczy, w których mógł zatonąć. Usta delikatne jak płatki różny pomagały odepchnąć na bok wszystkie problemy, a dłonie dawały wsparcie. Teraz to wszystko się nie liczyło. Wszystko straciło sens. Nawet miłość.

Jak mam żyć?

Jak mam prosić o więcej?

Skoro los żadnych szans nie daje mi.

Chciałbym znów,

poczuć powiew miłości.

 Móc jak dawniej, dla niej kochać, dla niej żyć.[1]

            Odstawiając zdjęcie na miejsce – chociaż najchętniej wyrzuciłby je do kosza, ale nie był w swoim mieszkaniu, więc nie mógł – nie zauważył, że kładzie je na zakończeniu półki. Odszedł dwa kroki i usłyszał jak szkło w ramce tłucze się na milion kawałków. Zdezorientowany odwrócił się i spojrzał na podłogę. Ukucnął i zaczął sprzątać.

- Antonin zostaw to. Krzywdę sobie jeszcze zrobisz – powiedziała jego mama wracając z kuchni ze szczotką i szufelką.

- Przepraszam, mamo. Nie chciałem.

- Nic się nie stało. Zresztą chyba można je wyrzucić? – spytała kobieta i wskazała na zdjęcie.

            Atakujący kiwnął głową, a na swoim policzku poczuł ciepłą dłoń matki – kobiety, która kochała go zawsze. Słysząc dźwięk swojego telefonu komórkowego wstał i wyjął go z kieszeni spodni. ‘Guillaume Samica’ – migało na wyświetlaczu. Nacisnął czerwoną słuchawkę i zaczął zbierać się do wyjścia.

- Pomogę ci – zaoferował ojciec Antonina i wziął jedną z walizek i zszedł na dół.

            Rouzier nienawidził pożegnań, a przecież nie wyjeżdżał na stałe. Tylko do nowego klubu, więc mocno przytulił matkę z ojcem, pomógł przyjmującemu włożyć bagaże do swojego samochodu, a gdy usiadł za kierownicą, a Samica na miejscu pasażera z piskiem opon ruszył w stronę Polski i nowej przygody, którą miał dla niego los.

[Keith Urban – „You’ll think of me”]

            Samica był idealnym towarzyszem podróży. Widząc niechęć kolegi do rozmów i zwierzeń zabrał sięga czytanie książki, którą zabrał z domu. Antonin starał się skupić na drodze. Nie chciał spowodować wypadku, ale natrętne myśli nie dawały mu spokoju. Dalej tego nie rozumiał, a raczej nie umiał tego pojąć. Kochali się, a on nagle przestała być pewna swojego uczucia. A może to znak, że nigdy nie darzyła go tak wielką miłością jak on ją? Nie wiedział, co o tym sądzić. W życiu nie przypuszczał, że spotka go historia jak z taniego romansu. Jednak los lubi być przewrotny.

- Antonin wszystko w porządku? – głos Guillaume zdradzał niepewność i strach, mimo, że mężczyzna starał się to ukryć.

- Co?

            Dopiero głos kolegi sprowadził Rouziera na ziemię. Spojrzał na tablicę rozdzielczą i zauważył, że jedzie zbyt szybko i dlatego Samica zaczął drżeć o swoje życie. Zdjął nogę z pedału gazu, a samochód zaczął zwalniać.

- Przepraszam, ale zamyśliłem się.

- Zauważyłem. Myślisz o niej – bardziej stwierdził niż zapytał przyjmujący.

- Tak. Ciężko wyrzucić z głowy kogoś, z kim się było pięć lat i planowało przyszłość… ba nawet miało się, zostać połączonym świętym węzłem małżeńskim. To nie takie proste.

Wyszedłem się przejechać by orzeźwić umysł.

Próbowałem wymieść ruiny po moich uczuciach.

Chyba czuję, że mam już trochę tego dość.

I wszystkich bagaży, które wydają się ciągle istnieć.[2]

- Dalej się nie odzywa?

- Nie. Jakby te pięć lat nic dla niej nie znaczyło i jakbym nie zasługiwał na żadne wyjaśnienia.

- Przykro mi, że nie mogę pomóc – powiedział Samica.

- To musi samo minąć. Te przeklęte uczucie musi samo zniknąć – stwierdził Antonin dając tym samym znać, że rozmowę uważa za zakończoną.

            Tylko jak zmusić to przeklęte serce do tego, aby przestało kochać? Jak przekonać rozum, że ona nie jest warta nieprzespanych nocy czy też utraty życia w wypadku samochodowym? To było tak cholernie trudne i tak bardzo bolało. Nigdy wcześniej nic takiego mu się nie zdarzyło, a zresztą przecież nie ma jednego konkretnego leku na zranione serce i błądzące myśli. Podobno czas leczy rany, ale w tym momencie czas płynął za wolno, a serce, z którego sączyły się drobne stróżki krwi wcale się nie goiło.

Weź swoje nagrania, weź swoją wolność.

Weź swoje wspomnienia nie potrzebuję ich.

Weź swoją przestrzeń i weź swoje powody.

Ale pomyślisz o mnie.

Weź swojego kota i zostaw mój sweter,

bo nic nie zostawiliśmy pogodzie.

Właściwie to czuje się o wiele lepiej,

ale pomyślisz o mnie, pomyślisz o mnie.[2]

            Po piętnastu godzinach jazdy – gdzie panowie prowadzili na zmianę w końcu dojechali pod siedzibę klubu. Tutaj mieli dostać klucze do swoich mieszkań. Prezes Pietrzyk przywitał ich z uśmiechem i entuzjazmem. Po wymianie uprzejmości siatkarze dostali klucze, a także mapę jak się dostać do swoich nowych mieszkań.

            Antonin, pół godziny po wizycie u prezesa otwierał drzwi do swojego nowego lokum. Znajdowało się ono w dość miłej okolicy, a przynajmniej tak ją oceniał na pierwszy rzut oka. Wszedł do środka i prawą ręką wymacał na ścianie jakiś włącznik światła. Gdy mrok został rozjaśniony wniósł do pomieszczenia dwie waliz, które wziął od razu z auta, a trzecia została na kolejną rundę. Stawiając rzeczy pod ścianą zaczął oceniać każdy z pokoi. Dwa plus kuchnia oraz łazienka. Jak na niego samego to było, aż za dużo. Z uśmiechem stwierdził, że mieszkanie jest urządzone skromnie, ale ze stylem. Wszystko ze sobą współgrało. Liczył, że nie będzie myślał tyle o Lorie, w końcu to nie ona decydowało o wystroju jego nowego domu. I znowu to się stało. Jego myśli samoczynnie pobiegły w stronę pięknej Francuzki, która niewiadomo gdzie była. Zacisnął dłonie w pięści. Nie marzył o niczym tylko o tym, aby ból minął, a on tym czasem uparcie trwał.

Kiedyś przebiegnę przez Twoje myśli.

Nie martw się będę czuł się dobrze.

 Będę czuł się dobrze.

Podczas gdy śpisz ze swoją dumą.

Tak chciałbym mocno cię przytulić.

Skończę z tobą

i zacznę własne życie.[2]

[1]PIN – „Bo to, co dla mnie”

[2]Keith Urban – „You’ll think of me”