I. Nowy rozdział

„Czas dalej biegnie. A ja ciągle w miejscu tkwię. Chcę z nim biec do Ciebie, choć nie czekasz dobrze wiem.”[3]

[Gosia Andrzejewicz – „Lustro”]

            Anna, spojrzała na tablicę rozdzielczą swojego samochodu. Wskazówki zegara wskazywały dwudziestą drugą. Z głęboki westchnieniem stwierdziła, że jej brat z pewnością nie będzie na nią czekał przed mieszkaniem, które jej znalazł mimo złożonej obietnicy. Ale nie zamierzała mieć mu tego za złe. Mała Zosia, miała dopiero niespełna roczek i już pewnie śniła wielkie przygody. Sama Ania, jechała z Warszawy do Kędzierzyna, dobre sześć godzin. Przeprowadzka, miała być czymś, co zamykało nieudany rozdział w życiu dziewczyny. Była młoda, bo w tym roku miała skończyć dwadzieścia cztery lata. Kilka miesięcy temu obroniła pracę magisterkę na romanistyce. W ciągu jednego roku zaliczył dwa lata studiów, co jest nie lada wyczynem i była z tego dumna. Jednak w ciągu dwunastu miesięcy nie udało jej się uratować swojego trzyletniego małżeństwa. Dokładnie tydzień temu podpisała papiery rozwodowe, które ewidentnie rozwiązywały związek małżeństw państwa Bartman. Ania, uznała to za swoją osobistą porażkę. Przez rok gry Zbyszka w Politechnice robiła wszystko, aby nie doszło do rozwodu. Jednak im bardziej się starał, tym bardziej się od siebie oddalali. Jednak oliwy do ognia dolała kolejna zmiana klubu przez Bartmana. Ania, chciała w końcu w jakiś sposób ustabilizować ich życie. A kolejna przeprowadzka tego nie ułatwiała. Dlatego Anna, nie widząc innego rozwiązania złożyła pozew o rozwód, który został sfinalizowany na pierwszej rozprawie, po której kobieta powróciła do swojego panieńskiego nazwiska – Gacek. Tydzień zajęło jaj załatwianie formalności i wyprowadzka ze stolicy Polski. Piotrek, pomógł jej znaleźć niewielkie mieszkanie oraz pracę w liceum.

            Ania, z gorzkim uśmiechem musiała przyznać, że ani ona ani jej brat nie zaznali szczęścia pierwszego małżeństwa. Mimo wszystko kobieta, jadąc rozpocząć swój nowy rozdział w życiu cały czas wspominała swój związek. Kochała Zbyszka i to nie ulegało wątpliwości. Byli ze sobą pięć lat, z czego trzy byli małżeństwem. Gdy brali ślub cywilny, on miał już skończone dwadzieścia jeden lat, a ona dwadzieścia, bo urodziny obchodziła kilka miesięcy później. Byli młodzi i myśleli, że cały świat leży u ich stóp. Od ślubu kościelnego powstrzymali ich rodzice dziewczyny, którzy bardzo pesymistycznie patrzyli na ich pomysł, ale pozwolili jej postawić na swoim. Gdzieś tam w środku chcieli, żeby małżeństwo Ani i Zbyszka przetrwało. Jednak nie udało się, a wspomnienia powracały przez całą drogę. Te wszystkie chwile, które razem przeżyli i które wtedy nie zapowiadały tak dramatycznego rozstania w nie do końca miłej i przyjaznej atmosferze jak wmawiali znajomym. Ona i on mieli do drugiej strony wiele żalu i pretensji. Jednak zbyt dużo zaczęło być różnic, które stawały się zbyt wyraźne i powodowały codzienne kłótnie.

Widzę jak przytulasz mnie.

Widzę jak nieśmiało dotykasz ust po raz pierwszy.

Nad nami zapach szczęścia, niezapomniane zdjęcia.

Jesteśmy znów najpiękniejszą z par.

I nikt nie zabierze tego nam. [1]

            Anna, nim się zorientowała zajechała pod kamienicę, gdzie miała mieszkać. Dobrze znała Kędzierzyn – Koźle, ponieważ często przyjeżdżała, gdy tylko miała wolne podczas sezonów Zbyszka w zagranicznych klubach. Może właśnie, zbyt długa rozłąka spowodowała, że przestali się rozumieć? Że stracili ze sobą kontakt?

            Dziewczyna, wysiadła z auta i od razu zauważyła, że przed wejście do kamienicy stoi jej brat. Już na pierwszy rzut ok. widać było, że m ochotę zrobić jej krzywdę za tak długą drogę. Anna, była dziewięć lat młodsza od Piotrka i była dzieckiem z tak zwanej wpadki. Nikt jej nie planował i nie spodziewał się, ale kiedy przyszła już na świat była rozpieszczana przez wszystkich członków rodziny.

- Ania, no w końcu jesteś. Już z Karoliną, odchodziliśmy od zmysłów – powiedział Piotrek i przytulił siostrę.

- Przepraszam, ale ciężko mi się jechało. Korki i tym podobne. Karolina, też jest? To, kto został z Zosią?

- Położyliśmy ją na kanapie w pokoju. Jak ty się czujesz? – spytał Piotrek, a w jego oczach pojawił się troska o młodszą siostrzyczkę.

- Jakoś. Z każdym dniem będzie lepiej, ale nie chce o tym dziś rozmawiać.

- Jasne, ale pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć. Pewnie masz dużo bagaży. To idź na drugie piętro, mieszkanie numer piętnaście. Przywitaj się z Karoliną i oceń swoje nowe lokum, a ja postaram się to wnieść jak najszybciej.

            Ania, uśmiechnęła się i zrobiła tak jak powiedział brat.

- Ania, jak dobrze, że jesteś. Martwiliśmy się o ciebie.

- Ale już jestem. Dziękuję wam, za wszystko, co dl mnie zrobiliście. Naprawdę wiele to dla mnie znaczy.

- Nie dziękuj. Tylko wróć do swojego dawnego stylu życia. Wiem, że będzie ciężko, ale dasz radę – powiedziała Karolina i obie kobiety czekały, aż Piotrek wniesie wszystkie rzeczy siostry.

[Ania Wyszkoni – „Zciszą pośród czterech ścian”]

            W końcu rozwódka, została sama w swoim nowym mieszkaniu. Cisza, aż dzwoniła w uszach, ale dla Ani to nie było przeszkodą. Było jej to na rękę, ponieważ wciągu ostatnich kilku miesięcy nasłuchała się dość krzyków. Potrzebowała spokoju, żeby na początku roku szkolnego nie być kłębkiem nerwów.

 Mieszkanie wymagało niewielkiego remontu, ale Anna sprzedała z dużym zyskiem swoje cztery kąty w stolicy, a pieniądze zamierzała zainwestować w to lokum. Wiedziała, że nie wyrobi się z tym wszystkim w siedem dni, ale chciała jak najszybciej zacząć. Nie lubiła życia na walizkach. Chciała stabilności i pewności, że przez najbliższe dwa lub trzy lata nie będzie musiała się nigdzie wyprowadzać. Może i zbyt wcześnie wymagała od Bartmana stabilizacji, a on chciał walczyć o medale i uważał, że Politechnika nie ma w najbliższym sezonie szans, a Anna mieszkanie w Warszawie kupiła wcześniej z myślą o dłuższym pobycie w niej. Jednak życie brutalnie zweryfikowało jej plany i marzenia, a pozostawiło nie do końca szczęśliwe wspomnienia. Nie chciała pogrążać się w przeszłości, ale to było silniejsze od niej. Do tej pory nie wierzyła, że zmarnowali taki związek i zabili taką miłość. W obecnej chwili nie patrzyła optymistycznie na swoją przyszłość. Była zbyt załamana tym, że nie uratowała swojego małżeństwa. Przez chwilę zastanawiała się czy nie zrobiłaby lepiej, gdyby przeprowadziła się ze Zbyszkiem w nowe miejsce, ale wiedziała, że jeśli znowu mu ulegnie to później kompletnie nie będzie liczył się z jej zdaniem. Mimo wielu rozmów, awantur i tak postawił na swoim, a kobieta poczuła się kompletnie nie ważna.

Nic nie sprawia człowiekowi większego bólu niż rozpamiętywanie dawno minionych chwil, zwłaszcza, jeśli były to chwile szczęśliwe.[2]

 Nie zauważyła, kiedy zaczęła płakać. Była rozbita psychicznie. Nie potrafiła sobie z tym poradzić. Wszystko posypało się tak nagle, że nie miała czasu, aby się na to przygotować, ale czy ktoś jest w stanie w ogóle przygotować na tak wielki cios jak rozwód po trzech latach małżeństwa? Ona od początku wierzyła w tę miłość. Chciała udowodnić wszystkim tym, którzy w nich wątpili, że się mylą. Jednak teraz ze spuszczoną głową musiała przyznać tym wszystkim ludziom rację. Nie wypaliło to i nie było sensu tego ukrywać i udawać, że się nie przyznaje racji. Teraz najważniejsze było dla niej to, aby pozbierać się psychicznie i znowu uwierzyć w to, że jest atrakcyjną młodą kobietą. Czy wierzyła, że jeszcze się kiedyś zakocha? Obecnie nie chciała o tym myśleć. Aktualnie miała awersję do słowa ‘miłość’. Nie chciała przeżywać ponownie jakiegokolwiek rozczarowania. Teraz chciała spokoju i tego, aby nikt nie zadawał dziwnych i głupich pytań na temat małżeństwa.

            Ania, liczyła, że bliskość brata i jego rodziny spowoduje, że natrętne myśli i głupie pragnienia oraz chęci nie będą przychodziły. Chciała jak najwięcej czasu spędzać w towarzystwie swojej chrześniaczki – malutkiej Zosi, którą uwielbiała rozpieszczać. Gdy spędzała z nią czas czuła się niezmiernie szczęśliwa. Wiele osób, powtarzało jej, że posiada ogromny talent pedagogiczny. Dzieci ją uwielbiły. Potrafiła uspokoić największego rozrabiakę i ani razu owy nicpoń nie powiedział na nią złego słowa. Wiele osób widziało ją w roli idealnej matki. Wiele osób liczyło – również ona – że gdy tylko Zbyszek wróci na dłużej do Polski rodzina Bartman się powiększy. Jednak tylko na cichym liczeniu się skończyło.

            Nie miała już siły na to, by się rozpakować. Wspomnienia, które powróciły, myśli, które niedawany spokoju doprowadzały ją do skraju załamania nerwowego w owym dniu. Nie biorąc nawet krótkiego prysznicu położyła się do łóżka i zwinięta w kłębek zasnęła.

 A los zastanawiał się, co zrobić z życiem pani Gacek. Kogo postawić na jej drodze żeby była szczęśliwa, albo jeszcze bardziej załamana. W końcu uknuł szatański plan i śmiejąc się złowieszczo odszedł szukać innej ofiary.

[1] Gosia Andrzejewicz – „Lustro”

[2] Danielle Steel

[3] Ania Wyszkoni – „Z ciszą pośród czterech ścian”